Παλι...

Πλάτη με 250 κεραμίδια
με δύο λέοντες
μπρούτζινους να υποστηρίζουν
με τα αναγκαία
τα στοιχειώδη τελοσπάντων
φρουρός της ανάγκης
ταπεινός όχι πάντα
υποτάσσοντας αγρίμια
ανήμερα και ημέρα να 'ναι
ποιητής της ανάγκης
στην ανάγκη

στον Λ.

Ελπινίκη:
Η ελπίς της νίκης
δε νίκησε

«Όταν ανέβηκα πια στο τρένο, θυμήθηκα
ότι μέσα στη ζάλη μου είχα ξεχάσει
να δώσω φιλοδώρημα στον ταξιτζή,
και με την παράλειψη αυτή αφέθηκα δύσθυμος
να επιστρέψω στον κόσμο των αηδιαστικών
γεγονότων».

Ίμρε Κέρτες
«Εγώ, ένας άλλος»

σε δυο φιλους

Θα συναντηθούμε πάλι
μετά
εφτά φάρους
τρεις πλαγιές στο δειλινό
μια ντουζίνα έρωτες
και μία και μόνο
μία αγάπη

Ένα έψιλον
γκριζοραγεί
στους πρόποδες
του πίνακα

Παραλληλια

Ενθάδε κείμαι
μάτια κλειστού
όμοια εφαρμογή
στο καλούπι πιρουέτας
ν' ακολουθώ
τις άνω κατακόρυφες
λεπτές φωτεινές χορδές
ολισθαίνοντας
σαν δάχτυλα σε τάστο.

Αυτοαναφορα

...ήταν κρυφτό
στις πτυχώσεις των λέξεων
άλλοτε ξέπνοος
ή ρουφώντας την κοιλιά
για να χωράω

Επειδη η αναβολή σκοτώνει την δημιουργία....

Εγκατάλειψη αφής

Σε γνωστά σκεπαστά πάρκα στιγμές ανταμώνονται σε σκοτάδια που προσχωρώ από μοναξιά και καταριέμαι.
Χνουδάτες επαφές στο πρόσωπό μου και τα χείλια μου ξερά σχηματίζουν νοητές ελλείψεις στα μάγουλά της όντας ανολοκλήρωτες επαφές. Εγκαταλελειμμένες υγρές ανάσες ανεμοδέρνουν τον άνυδρο ώμο μου. Μνήμες αφής ανασύρονται στα πονεμένα και τόσο απορημένα ακροδάχτυλά μου, που αναβιώνουν ένα ιδιαίτερο παρελθόν, πάνω στο αυλάκι της σπονδυλικής στήλης ενός άλλου γυναικείου κορμιού.
Το φυσικό τέλος της νύχτας -το επόμενο πρωί, φέρνει τον γνώριμο θάνατο, τον επανειλημμένα μετρημένο, όπως ο χρόνος που χρειάστηκε κάθε φορά για να γίνω αποδέκτης παροδικής τρυφερότητας, πότε γνήσιας πότε τυχαίας...

Το μονόκλ....

Που να σε φυλακίσω τώρα; Τώρα που οι απέρριτοι βομβαρδισμοί των ιστοριών γεμίζουν αχνό το ραγισμένο μου ματογυάλι.Είμαι ένας που δεν είδε το χρόνο σου να κυλάει.Πού να σε δω; Όχι πίσω από χαμόγελα, δεν θέλω.

Ανατροπές απότομες μα αναμενόμενες μέσα σε κοινούς χρόνους τη στιγμή που ανασυνθέτω εγχειρήματα κοπιαστικά. Κοίτα να δεις που τελικά η λατρεία αιώνων ατιμάστηκε από εκείνο το λευκό έρωτα της λήθης. Πώς;

Θες τώρα να μετράμε από την αρχή τους αιώνες του αναπόφευκτο; Ή θες να χαραμίσουμε απειροστά μέτρα για να βυθομετρούμε χάη;

Κάθισε. Αισθάνομαι το χιόνι να κυλάει απο το κεφάλι σου και να φτάνει στα πόδια μου αχνιστό. Δεν γίνομαι ειρωνία, αλλιώς θα τρύπωνα σαν πέος σε παλλόμενο αιδίο να αναταράξω πονοκεφάλους. Θα τρύπωνα έστω και σαν τρίχα σε μια ράβδωση του χειλιού, να προκαλέσω ρίγος, αηδία. Πώς να κινηθείς σαν σφαίρα στις ραβδώσεις ενός αυτιού;

Αρχίζω ξανά το μέτρημα, γιατί τούτη τη φορά δεν θα με πάρει ο χρόνος: ενα, δύο τρία, τέσσερα, πέντε, έξι...

βλέποντας....

Βλέποντας τα τσιμεντοποιία αρχίζω πάλι να συγκρίνω

τη φιλία δωματίου

με το λιθοβολιμένο έρωτα

Νεκροταφείο είδα

αλλά δεν μπόρεσα ακόμη

να συγκρίνω θανάτους

*******************************

Αγωνιώ στην μνήμη

από τις διαδοχικές

καλοκαιρινες κηδείες μου

τις πυρετικά

αναπλασμένες μου μορφές

σαν υποκατάστατο του έρωτα σου

* *

Η γιορτή

Διαμερίσεις χώρου

μόνο στα ιδιόκτητα σκοτάδια

άγχεσαι να συγρουστείς με φως

Μισές ανάσες

Το κάθετο επίπεδο στα μάτια

μοιράζει το χώρο

τον κοινό

Οι μυρωδιές σου

λογχίζουν ίσα στην κόρη

ενόσο στροβιλίζονατι σε τοίχους

που δεν χαιδολογήθηκαν για καιρό

από το φρέσκο αέρα της αυγής

* *

Χαραμάδα με θέα

Κοιτάζω επίμονα την λάμψη σου

μήπως και ουρλιάξω

κι όμως

τα εσωτερικά ποτάμια

δεν εκδηλώνονται

μέσα απο ψεύτικα αρχεία πόνου

Οι αιώνιες αναδρομές μου

αόρατες

αδυνατούν πολλες φορές

να πυροδοτήσουν ακόμα και

τον οίκτο σου

Μόνο στο σώμα σου

η ιδιόκτητη ιστορία

διαγράφεται ανάστροφα

Ανάερα...........

Πνοή

στον Λευτέρη

΄Ανεμος φωτός κυοφόρησε΄

και αναρίγησαν τα κορμιά

και φως

ως φωτεινή ομίχλη

αιωρούμενος πολυέλαιος

αγκίστρωσε τις κορυφές

των ψυχών

ίδια μεγαλόπρεπη

ήρεμη μέδουσα

άφησε τα λεπτά της πλοκάμια

προς τα κάτω τέρμα

ίσα στον πάτο του βαρελιού

όπου μωροί μωρό φυλάνε

θυσία σε θεό ξύλινο

Η ριπή

Ήταν και εκείνη

η εγκεφαλική συγκυρία

βίωμα όπου έκθαμβος

να ανακαλύπτω μια τρέλα

βασίλισσα μινιατούρα

να διαφεντεύει

στην άκρη ενός δαχτύλου

Manas

Το Άγγιγμα Του

της δημιουργίας

ευλογία και έλεος

Ελέησον

Ευλόγησον

την καταπιεσμένη μας

διάνοια

Εκτασιακό

Θα ανταμώσουμε

εκεί βαθιά

π'ερα απ΄το σύνορο

μακράν του φράγματος

κρινόμενοι

στο ένδον του αναντίρρητου

--------------------------------------

Ποιο γράμμα να μην είναι προσευχή

Ποιο ψηφίο

να μην είναι σύμπαν

ποια έκφραση

να μην επιτύχει άγγιγμα

---------------------------------------

Κόσμος

Πλέουσα

τρύπια βάρκα

τούτο το κόσμημα

προς εκπαίδευση

των πλανεμένων

απλανών



Στην Ελένη

Λέξεις

κρίκοι

χαρούμενοι

πλέγματος

θυσίας

Ανάερα...........

Βιβλικό
από ποιο μακρινό γαλαξία
και πότε
θα έρθεις να μας απαλλάξεις
από τα απειράριθμα λέπια
που εναποτέθηκαν επάνω μας
στις χιλιετίες
πότε θα αποπειραθείς
να μας εξοβελίσεις
πίσω
στην προσωπική μας φλόγα.

Στον λόφο...
Ο ινδός με τα ξύλινα δάχτυλα
και ο δάσκαλος ο γεννημενος
απο μια συσταδα εγχόρδων
χαμογέλασαν
όταν μετά απο την επίμονη προσπάθεια
κατόρθωσαν να σταματήσουν
για λίγο τον άνεμο.






Τάση
Τέντωσε τα χέρια σε έκταση
και το σώμα πήρε
εκείνη τη δυναμική στάση
με κλίση προς τα εμπρός
που πρέπει να παίρνει πριν το πέταγμα

Μνήμης... Ειρήνη

Οι πολυ-κατοικίες
αιωρήθηκαν για λίγο
και πέταξαν μακριά
διακριτικά
για να τον αφήσουν
απερίσπαστο
-------------------------------------
Και βέβαια
γνωρίζω από ύψη
Απ'ο τις χρυσές παρυφές
του καλαμποκιού
θωρώ το σύμπαν
--------------------------------------------------------------

Τα χρόνια πέρασαν
και ο χρυσός
υποβιβάστηκε σε όργανο βρώσης
Γι αυτό εξοβελίστηκα
μακριά σου αγαπημένη
και για να σου γράψω
-------------------------------------------------------------------


Αντιφάσεις

Αυτές οι πράξεις δείχνουν άραγε
υπερβολική σύνεση ή ατολμία
Πως παραπαίουμε έτσι ανάμεσα
στο φως και το σκοτάδι
στην εσωτερική χειραφέτηση
και στην ατομική συρίκνωση
Κάποτε αφιλτράριστοι
καταντάμε ποταποί
και άλλοτε μέγιστοι
Αργό παιχνίδι τέννις
ανάμεσα στην έπαρση
και την μιζέρια

Ανάσταση

Τώρα που προσπαθούμε
να ανα-πλασουμε
τα καλοσυνάτα
τα μυημένα στη βροχή
πρ'οσωπα των ιδδιάνων
ανα-παριστάνουμε το περίφημο
σαν κακοτέχνη επιτραπέζια
μεταφορά μελωδίας
και ανα-τρέπουμε διδαχές

Η τριάδα

΄Οταν κατάλαβε
τη μεγαλοψυχία του πατέρα
την απόσταση του οδηγού
τη μεγαλοθυμία του θεού
του φάνηκε πως λυπήθηκε