Το μονόκλ....

Που να σε φυλακίσω τώρα; Τώρα που οι απέρριτοι βομβαρδισμοί των ιστοριών γεμίζουν αχνό το ραγισμένο μου ματογυάλι.Είμαι ένας που δεν είδε το χρόνο σου να κυλάει.Πού να σε δω; Όχι πίσω από χαμόγελα, δεν θέλω.

Ανατροπές απότομες μα αναμενόμενες μέσα σε κοινούς χρόνους τη στιγμή που ανασυνθέτω εγχειρήματα κοπιαστικά. Κοίτα να δεις που τελικά η λατρεία αιώνων ατιμάστηκε από εκείνο το λευκό έρωτα της λήθης. Πώς;

Θες τώρα να μετράμε από την αρχή τους αιώνες του αναπόφευκτο; Ή θες να χαραμίσουμε απειροστά μέτρα για να βυθομετρούμε χάη;

Κάθισε. Αισθάνομαι το χιόνι να κυλάει απο το κεφάλι σου και να φτάνει στα πόδια μου αχνιστό. Δεν γίνομαι ειρωνία, αλλιώς θα τρύπωνα σαν πέος σε παλλόμενο αιδίο να αναταράξω πονοκεφάλους. Θα τρύπωνα έστω και σαν τρίχα σε μια ράβδωση του χειλιού, να προκαλέσω ρίγος, αηδία. Πώς να κινηθείς σαν σφαίρα στις ραβδώσεις ενός αυτιού;

Αρχίζω ξανά το μέτρημα, γιατί τούτη τη φορά δεν θα με πάρει ο χρόνος: ενα, δύο τρία, τέσσερα, πέντε, έξι...